Lech Falandysz

ur. 27 października 1942 r.
zm. 23 lutego 2003 r.

Studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim ukończył w 1965 r. 6 lat później został doktorem. Habilitował się w 1971, a od roku 1991 był profesorem UW. Autor około dwustu publikacji naukowych, głównie z dziedziny prawa karnego. Był członkiem Towarzystwa Naukowego Prawa Karnego, Polskiego Towarzystwa Wiktymologicznego, Polskiego Towarzystwa Kryminologicznego, a także licznych zagranicznych towarzystw naukowych w zakresie prawa karnego. W latach 1990-1991 był dyrektorem Instytutu Wymiaru Sprawiedliwości przy Ministrze Sprawiedliwości, a następnie pracownikiem kancelarii Prezydenta RP, najpierw w charakterze sekretarza stanu, później zastępcy i wreszcie szefa Kancelarii Prezydenta Lecha Wałęsy. Od 1999 roku był współwłaścicielem kancelarii prawniczej "R.Smoktunowicz&L.Falandysz". Do 1982 roku był członkiem Stronnictwa Demokratycznego. Po wprowadzeniu stanu wojennego wystąpił z partii i rozpoczął działalność w Komitecie Helsińskim. Uczestniczył w obradach "okrągłego stołu" po stronie opozycji. Lech Falandysz zasłynął, gdy udowadniał, że prezydent miał prawo odwołać z KRRiT dwóch "swoich" członków Marka Markiewicza i Macieja Iłowieckiego. Takie działanie nazwano "falandyzacją" prawa. 15 lutego 1995 Falandysz złożył dymisję z zajmowanego w Kancelarii Prezydenta stanowiska. Swą decyzję uzasadnił tym, że niemożliwa jest jego dalsza współpraca z szefem gabinetu prezydenta, Mieczysławem Wachowskim.