Stefan Meller

ur. 4 lipca 1942 w Lyonie, Francja
zm. 4 lutego 2008 w Warszawie

dyplomata polski, historyk, publicysta, polityk, profesor nauk humanistycznych

Absolwent Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego, który ukończył w 1966. W 1974 uzyskał stopień doktora, zaś w 1985 doktora habilitowanego nauk humanistycznych w dziedzinie historii. Od 1993 był profesorem.

W latach 1966-1968 był pracownikiem naukowo-dydaktycznym Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych, z którego został usunięty po wydarzeniach marcowych. Został również usunięty z Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej

Otrzymał sześcioletni zakaz wykonywania zawodu. Przez ten czas utrzymywał się z pracy kasjera i był nauczycielem francuskiego. W 1974 podjął pracę w filii Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku. Od 1975 wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie, a w latach 1981-1984 był prorektorem tej uczelni. W czasie stanu wojennego pomagał represjonowanym studentom. Współpracował ze środowiskami opozycyjnymi, publikował w wydawnictwach drugiego obiegu.

W 1992 został zatrudniony w Ministerstwie Spraw Zagranicznych w randze wicedyrektora, a później dyrektora Departamentu Europy I. W latach 1995-1996 sprawował funkcję podsekretarza stanu. W latach 1996-2001 był ambasadorem Rzeczypospolitej we Francji. Ponownie powierzono mu funkcję podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych w lutym 2001. Od lutego 2002 do października 2005 był ambasadorem Polski w Federacji Rosyjskiej. Swoją funkcję sprawował w bardzo trudnym okresie dla stosunków polsko-rosyjskich, które, m.in. z racji polskiego zaangażowania w trakcie pomarańczowej rewolucji na Ukrainie oraz konfliktu wokół Związku Polaków na Białorusi uległy znacznemu pogorszeniu.

31 października 2005 objął kierownictwo resortu spraw zagranicznych w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza. 28 kwietnia 2006 podał się do dymisji, odmawiając udziału w rządzie, do którego weszli przedstawiciele Samoobrony. 9 maja został odwołany.

W swej działalności naukowej zajmował się historią powszechną XVIII i XIX wieku, historią myśli społecznej i politycznej. Szczególnie wiele uwagi poświęcił historii Francji. Był autorem kilku książek poświęconych historii, w tym przede wszystkim Wielkiej Rewolucji Francuskiej. Wspólnie z prof. Janem Baszkiewiczem był konsultantem historycznym filmu Danton w reżyserii Andrzeja Wajdy (1982). Za zasługi w popularyzowaniu kultury francuskiej został w 1995 odznaczony orderem Palm Akademickich, najwyższym francuskim odznaczeniem akademickim.

Zmarł w Warszawie po długiej i ciężkiej chorobie.