Mieczysław Fogiel urodził się w Warszawie 30 maja 1901. Jego matka prowadziła sklep w domu na rogu ulicy Długiej i Freta. Ojciec był pracownikiem kolei. Jako chłopiec, Mieczysław śpiewał w chórze w kościele Świętej Anny na Krakowskim Przedmieściu[potrzebne źródło]. Tam usłyszał go Ludwik Sempoliński i skierował na naukę śpiewu do profesora Jana Łysakowskiego na Wydziale Wokalistyki Szkoły Muzycznej im. Fryderyka Chopina.

Debiut Mieczysława Fogga jako piosenkarza miał miejsce w 1928 roku w Chórze Dana (wtedy pod hiszpańską nazwą Coro Argentino V) na scenie warszawskiego teatrzyku Qui Pro Quo. Ze sceną tą związany był do 1931 roku, potem kolejno z teatrami i rewiami Banda, Rex, Polonia, Cyrulik Warszawski, Wielka Rewia, Małe Qui Pro Quo i Tip Top. Od 1932 roku, Chór Dana koncertował za granicą, m.in. w Niemczech, Estonii, na Łotwie, w ZSRR, Finlandii, Norwegii, Szwecji, Austrii, we Włoszech i w USA, gdzie wystąpił w 31 stanach. Dla firmy fonograficznej Odeon nagrywał 30-50 piosenek rocznie. Towarzyszył w koncertach i nagraniach sławnym polskim artystom kabaretowym, m.in.: Hance Ordonównie, Stefci Górskiej, Zuli Pogorzelskiej i Adolfowi Dymszy.

Po odejściu z Chóru Dana zadebiutował jako solista, zwyciężając w ogólnopolskim plebiscycie słuchaczy Polskiego Radia. Występował z własnymi recitalami oraz w programach kabaretowych z Mirą Zimińską i pianistą Tadeuszem Sygietyńskim.

Lata okupacji niemieckiej spędził w Warszawie. Występował (za zgodą władz Podziemnej Polski) w kawiarniach dostępnych polskiej publiczności, m.in. w Cafe Bodo i Swann, U Aktorek i Lucyna. Mieczysław Fogg brał udział w powstaniu warszawskim, a jego zadaniem było podtrzymywanie na duchu powstańców i mieszkańców Warszawy – śpiewał w szpitalach, na barykadach i w schronach. Brał udział w powstaniu warszawskim jako starszy strzelec I Batalionu Szturmowego Odwet. Za udział w powstaniu otrzymał wysokie odznaczenie – Krzyż Zasługi z Mieczami.

Po wojnie w latach 1945-1946 prowadził przy ul. Marszałkowskiej 119 własną kawiarnię artystyczną Cafe Fogg i w latach 1946-1951 roku kierował wytwórnią płyt gramofonowych Fogg Record, obie firmy zostały jednak znacjonalizowane i wkrótce zakończyły działalność.

W trwającej ponad sześćdziesiąt lat karierze wystąpił na blisko szesnastu tysiącach koncertów. Śpiewał w dwudziestu pięciu krajach Europy oraz w Brazylii, Izraelu, na Cejlonie, w ośrodkach polonijnych Nowej Zelandii, Australii i wielokrotnie w USA i Kanadzie.

Nagrania i nagrody

Płyty z jego nagraniami osiągnęły nakład ponad dwudziestu pięciu milionów egzemplarzy. Jego najbardziej znane utwory to: Tango milonga, To ostatnia niedziela, Jesienne róże, Pierwszy siwy włos, Mały biały domek, Już nigdy.

Dokonał także licznych nagrań dla archiwum PR. Jest laureatem wielu nagród i wyróżnień, licznych odznaczeń państwowych i wojskowych. Otrzymał honorowe obywatelstwa, między innymi miasta Chicago. W 1972 roku otrzymał tytułu najpopularniejszego piosenkarza Polski miasta Chicago. Został uhonorowany tytułem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata.

W 1986 roku z okazji 85 urodzin i 60-lecia pracy artystycznej został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.

Zgromadził setki nagród i wyróżnień. Polskie Nagrania przyznały mu honorową Złotą Płytę za całokształt działalności artystycznej (1970). Otrzymał tytuł i nagrodę Homo Varsoviensis, przyznawaną zasłużonym warszawiakom (1977), wódz indiańskiego szczepu Tuscarora zawarł z nim przymierze krwi, nadając mu imię Śpiewający Biały Orzeł.